Hoe is het met jou ‘zijn in je lijf’? Hoe verkrijg jij je inzichten? Of hoe leer jij van jezelf?
‘Zijn’ dat is een terugkerend thema van mij. Loslaten; de omgeving, wat daar gebeurt, wat een ander van mij vind. Gewoon in het moment te zijn. Ik vind dat een dingetje. En ja, het gaat me tegenwoordig een stuk beter af. Echter, als de druk hoog wordt, vaart mijn hoofd op golven van chaos, meningen en overtuigingen. Juist in deze rare tijd rondom het virus ervaar ik dat dan dé sleutel is, bij mezelf blijven. In je eigen lijf de kracht vinden. Door in mijzelf dat NU weten te bereiken ontstaat ruimte. Die ruimte creëert tijd om op te ruimen en heel veel weg te gooien. In letterlijke en figuurlijke zin.
Al opruimend kwam ik oude aantekeningen tegen van één van mijn eerste paardencoaching sessies. Dit was een sessie waarin ik door een andere coach werd begeleid. En waarin het heel hard over mijn thema ‘zijn’ en loslaten ging. Het staat in mijn geheugen gegrift alsof het gisteren gebeurde. Wat je hieronder leest is een transcript van deze sessie die terug in de tijd in 2010 plaatsvond.
In gesprek met de begeleidende coach
‘Ik weet mezelf goed bezig te houden. Zo goed dat ik geen tijd heb voor rust. Er is altijd wel iets wat af moet, geregeld, of gedaan worden. En als alles af is, verzin ik wel wat nieuws wat moet gebeuren. Je kunt het zo gek niet verzinnen er is altijd wel wat te doen.’
Zonder dat de coach in gaat op het waarom ik dat doe of wat dat mij oplevert als ik dat doe, geeft ze mij de volgende opdracht; ‘Ga maar in de paddock staan, bij Veron (zo heet het paard). Zoek je eigen plek. Punt.’
De natuur doet zijn ding
Ik schuif onder het touw door en een moment later sta ik daar, midden in de paddock. Twee voeten op de grond, armen langs mijn lijf, ogen gesloten. Veron in de buurt, zo’n 5 meter van mij verwijderd. Hij geeft me ruimte om te zijn. Ik geef hem ruimte te kiezen waar hij wil zijn. Daar zo staand, voel ik de aarde stevig onder mijn voeten, de wind die langs me heen blaast en de zon op mijn hoofd. De natuur doet zijn ding. Ze geeft me rust, ruimte en tijd om te zijn. Het duurt even, maar op enig moment gaat in mijn lijf een deurtje open; dat komt binnen!
Mijn lijf stopt met vasthouden
Terwijl ik daar zo sta, voel ik hoe Veron langzaam dichterbij sjokt. Er is nog maar een kleine afstand tussen ons. En elke keer als mijn hoofd weer op hol gaat met mijn gedachten, krijg ik een duwtje van hem met zijn hoofd. In mijn rug, of tegen mijn arm. Rustig en tegelijkertijd heel duidelijk duwt hij mij met zijn hoofd en vooral zijn snuit, zonder enige druk. Alsof hij zegt; ‘Het is goed laat maar, blijf maar, niets anders doet er op dit moment toe.’
Hier verzet ik me in het begin tegen, dit is niet van mij. Maar op een gegeven moment gaan de sluizen open. De tranen stromen over mijn wangen. En ik voel dat het in mijn lijf ook gaat stromen. Mijn lijf stopt met vasthouden van alles wat er moest worden vastgehouden. Veron verandert zijn positie en komt als een rots in de branding vlak bij me staan, zonder me aan te raken. Hij laat mij op mijn eigen benen staan zodat ik dit zelf kan dragen. Wat voelt als een eeuwigheid, maar in werkelijkheid maar een 20 minuten duurde. kom ik met een bewust besef van ‘zijn’ en loslaten de paddock uit. Wat een mooi cadeau krijg ik ik hier van moeder natuur!
Dit mooie inzicht draag ik nu zo’n 10 jaar bij me. Soms vergeet ik het en laat ik me weer meevoeren. Dan ben ik weer druk met de chaos. En ergens, dat duurt soms kort en soms langer afhankelijk van waar ik mee bezig ben, voel ik dan die snuit van het paard weer en zegt mijn lijf; Oh ja, zijn en loslaten. Juist nu in deze tijd is die mentale steun zeer welkom.
Als je doet wat je altijd deed, krijg je wat je altijd kreeg. Wil je dit doorbreken? alles anderZ begeleid managers en teams in het daadwerkelijk realiseren en verankeren van veranderingen. Zowel in het brein, als het hart én het lichaam.
Recente reacties