Op reis – Ontmoeting op zee
Op mijn eerste vakantiedag, op een boot op weg naar Schotland, kwam mijn verleden me opzoeken. Zo maar ineens kwam het voorbij. Verleden en heden werden, right in front of me, bij elkaar gebracht. Vorige week voelde het nog alsof ik in een wachtkamer zat. De kamer vóór de behandeling. Het voelde alsof ik vast zat. Voor de reis (die al lang was begonnen) verder zou gaan. Ik zat in een kamer vol met leegte. Ik voelde het goed, eigenlijk wilde ik in deze ruimte niet zijn. Ik wilde verder, doorpakken, doorlopen.
Vorige week nog wilden mijn benen van mij weglopen, mijn buik rommelde en mijn hoofd wilde iets heel anders gaan doen. Iets functioneels, iets wat ook moest gebeuren. Ik wilde weer wegduiken in de leegte van het doen. Mijn hele lijf zei tegen mij; wat maakt dat ik hier nog steeds ben? Wat doe ik hier? Zoveel stappen al gezet, zoveel al bereikt. En nog altijd voelt het alsof er meer te bereiken, te overwinnen is. Nog een berg nog een horde. Ik bleef bij mezelf, in de rust. Verbindend met wat is, wat ik ook ben, wil zijn. Met alles wat er is, met mij. Ik bleef bij mezelf.
Inderdaad, het lukte me om te blijven. Ik ging niet mee in de drukte, nog even doorgaan. De hectiek, hetzelfde rondje wat ik zo goed ken. Ik brak er van los en liet de zaken op me afkomen. De reis naar Schotland zou een mooi ritueel zijn van een periode hard werken aan mezelf. Daar moest ik op wachten.
Op die eerste vakantiedag zit ik dus op de boot naar de Schotse ruigten en kom ik hordes scouts tegen. En ik vraag mij af; ‘wat doen die scouts op deze boot, en waarom zijn het er zo veel?’ Ik kan het niet laten dit aan een stel scouts te vragen, die zitten te eten aan het tafeltje naast ons. Wat blijkt? Ze komen ook uit Den Haag, uit de wijk waar ik opgroeide. Die wijk waar ik van weg wilde, die nog steeds aan me kleeft. Hun scoutinghuis staat op de plek waar ik vroeger, toen ik klein was, kerstbomen verbrandde. Ze maken deze reis naar Schotland met alle scouts (een groep van 150 man!) eens in de 20 jaar, en precies nu zitten ze ook op deze boot.
Vlagen van herinneringen komen bij me op als ik zo met ze aan het praten ben en ineens gaat er nóg bij mij een lichtje branden. ‘Zaten jullie niet ook een tijd in de barakken op de Machiel Vrijenhoeklaan?’ Vraag ik zo maar out of the blue. Ja dat klopt, is het antwoord. Precies in dezelfde periode toen ik als 10jarig meisje met mijn buurmeisje mee mocht naar haar scoutclub zaten ze daar. Dit gesprek wat ik nu hier voer, met deze scouts, roept bijzondere herinneringen in me op. Naast alles wat meer of minder vervelend was toen ik klein was, waren er ook leuke dingen. Kerstbomen verbranden en naar de scouting gaan waren daar twee van.
Daar aan een tafeltje op een boot op de Noordzee naar Schotland, voelt het alsof ik thuis kom bij mezelf. Het klopt, ik ben bezig met een mooi ritueel en voel tranen van geluk in mijn ogen prikken. Wat een prachtig cadeau krijg ik hier zomaar aangereikt.
Als ik moet afrekenen krijg ik een rekening van 69,69. Ik vaar op synchroniciteit!
Als je doet wat je altijd deed, krijg je wat je altijd kreeg. Wil je dit doorbreken? alles anderZ begeleid managers en teams in het daadwerkelijk realiseren en verankeren van veranderingen. Zowel in het brein, als het hart én het lichaam.
Recente reacties